Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Ostrowi Mazowieckiej

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 569/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

M. W. (1)

W dniu 13 kwietnia 2023r. w O. przy ulicy (...), na terenie Fabryki (...), będąc odpowiedzialną z ramienia firmy (...) Sp z o.o. prowadzącej prace na terenie w/wymienionej Fabryki (...), z tytułu zajmowanego stanowiska za bezpieczeństwo i higienę pracy nie dopełniła wynikającego stąd obowiązku przy pracy na podnośniku koszowym marki M., w ten sposób, że dopuściła pracownika R. Z. do przestawienie podnośnika koszowego z miejsca stacjonowania na hali magazynowej elementów do tymczasowego warsztatu (...), który nie posiadał do tego wymaganych uprawnień, a który ruszył podnośnikiem koszowym bez odpowiedniego zabezpieczenia na drodze przejazdu w następstwie czego najechał na nogi pracownikowi Fabryki (...) M. S. (1), który doznał obrażeń ciała w postaci rany szarpanej dołu podkolanowego lewego z uszkodzeniem żył, uszkodzenia tkanek miękkich typu M.-L. goleni lewej, złamania szyjki kości strzałkowej lewej, złamania kości piętowej lewej, złamania trzonu IV kości śródstopia z uszkodzeniem ścięgna prostownika, czym naraził pracownika M. S. (1) na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu,

tj. o czyn z art. 220§1 kk w zb. z art. 157§3 kk w zw. z art. 11§2 kk

2.

A. S. (1)

W dniu 13 kwietnia 2023r. w O. przy ulicy (...), na terenie Fabryki (...), będąc odpowiedzialnym jako przedstawiciel firmy (...) będącą podwykonawcą dla firmy (...), prowadzącej prace na terenie w/wymienionej Fabryki (...), z tytułu zajmowanego stanowiska za bezpieczeństwo i higienę pracy nie dopełnił wynikającego stąd obowiązku przy pracy na podnośniku koszowym marki M., w ten sposób, że zlecił podległemu pracownikowi R. Z. przestawienie podnośnika koszowego z miejsca stacjonowania na hali magazynowej elementów do tymczasowego warsztatu (...), który nie posiadał do tego wymaganych uprawnień, a który zgodził się i ruszył podnośnikiem koszowym bez odpowiedniego zabezpieczenia na drodze przejazdu w następstwie czego najechał na nogi pracownikowi Fabryki (...) M. S. (1), który doznał obrażeń ciała w postaci rany szarpanej dołu podkolanowego lewego z uszkodzeniem żył, uszkodzenia tkanek miękkich typu M.-L. goleni lewej, złamania szyjki kości strzałkowej lewej, złamania kości piętowej lewej, złamania trzonu IV kości śródstopia z uszkodzeniem ścięgna prostownika, czym naraził pracownika M. S. (1) na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu,

tj. o czyn z art. 220§1 kk w zb. z art. 157§3 kk w zw. z art. 11§2 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1. M. W. (1) w dniu 13 kwietnia 2023r. w O. przy ulicy (...), na terenie Fabryki (...), będąc odpowiedzialną z ramienia firmy (...) Sp z o.o. prowadzącej prace na terenie w/wymienionej Fabryki (...), z tytułu zajmowanego stanowiska za bezpieczeństwo i higienę pracy nie dopełniła wynikającego stąd obowiązku przy pracy na podnośniku koszowym marki M., w ten sposób, że dopuściła pracownika R. Z. do przestawienie podnośnika koszowego z miejsca stacjonowania na hali magazynowej elementów do tymczasowego warsztatu (...), który nie posiadał do tego wymaganych uprawnień, a który ruszył podnośnikiem koszowym bez odpowiedniego zabezpieczenia na drodze przejazdu w następstwie czego najechał na nogi pracownikowi Fabryki (...) M. S. (1), który doznał obrażeń ciała w postaci rany szarpanej dołu podkolanowego lewego z uszkodzeniem żył, uszkodzenia tkanek miękkich typu M.-L. goleni lewej, złamania szyjki kości strzałkowej lewej, złamania kości piętowej lewej, złamania trzonu IV kości śródstopia z uszkodzeniem ścięgna prostownika, czym naraził pracownika M. S. (1) na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu,

2. A. S. (1) w dniu 13 kwietnia 2023r. w O. przy ulicy (...), na terenie Fabryki (...), będąc odpowiedzialnym jako przedstawiciel firmy (...) będącą podwykonawcą dla firmy (...), prowadzącej prace na terenie w/wymienionej Fabryki (...), z tytułu zajmowanego stanowiska za bezpieczeństwo i higienę pracy nie dopełnił wynikającego stąd obowiązku przy pracy na podnośniku koszowym marki M., w ten sposób, że zlecił podległemu pracownikowi R. Z. przestawienie podnośnika koszowego z miejsca stacjonowania na hali magazynowej elementów do tymczasowego warsztatu (...), który nie posiadał do tego wymaganych uprawnień, a który zgodził się i ruszył podnośnikiem koszowym bez odpowiedniego zabezpieczenia na drodze przejazdu w następstwie czego najechał na nogi pracownikowi Fabryki (...) M. S. (1), który doznał obrażeń ciała w postaci rany szarpanej dołu podkolanowego lewego z uszkodzeniem żył, uszkodzenia tkanek miękkich typu M.-L. goleni lewej, złamania szyjki kości strzałkowej lewej, złamania kości piętowej lewej, złamania trzonu IV kości śródstopia z uszkodzeniem ścięgna prostownika, czym naraził pracownika M. S. (1) na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu,

3. M. W. (1) i A. S. (1) nie byli karani sądownie .

- opinie z zakresu BHP biegły sądowy J. R.

- zeznania świadków: R. Z., M. W. (2), M. M. (1), M. S. (1), P. S., M. S. (2), R. S., M. B.

-protokół badania stanu trzeźwości

-protokół oględzin miejsca zdarzenia,

-zawiadomienie o wypadku

- dokumenty pracownika R. Z.

- protokół usługi serwisowej podestu po zdarzeniu

- częściowe zeznania świadka T. I.

- dokumenty pracownika M. S. (1)

- dokumentacja realizacji kontraktu na terenie Fabryki (...) w O. wraz z dokumentami dotyczącymi wypadku przy pracy, z wyłączeniem oświadczeń złożonych przez oskarżonych

-płyta CD wraz z protokołem oględzin

- kopia dokumentacji z kontroli przeprowadzonej przez PIP

- opinia sądowo -lekarska

- informacja o karalności,

- dokumentacja pracownika A. S. (1)

- dokumentacja pracownika M. S. (2)

-dokumentacja pracownika M. W. (1)

- kopia umowy o dzieło

- dokumentacja dotycząca leczenia pokrzywdzonego, w tym poniesionych kosztów wraz z fotografiami

- kopia dziennika budowy z oświadczeniem kierownika budowy

- wywiady środowiskowe,

k. 166-171, 604-615

k. 6-7, 14-15, 91-93, 172-174, 273, 275, 279, 402-410,

477-482,

k.2-5,

k. 12-13,

k. 23,

k. 25-28, 100,

k. 29-55,

k. 533-536,

k. 58-60, 74-87,

k. 61-73, 88-89, 319, 289-310, 320-325, 353-359, 474, 492-525, 546-557, 560-563,567-573

k. 102, 104-105,

k.107-162

k. 188

k. 213, 215, 370, 371, 558-559,602-603, 638-639,

k. 261-265,

k. 266-267,

k. 282-287

k. 326-327

k. 423-470

k. 640-647

k. 381- 383, 388-389

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1. 

M. W. (1)

Czyny przypisane oskarżonej pkt 1 wyroku

A. S. (1)

Czyn przypisany oskarżonemu pkt 2 wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

1. nie przyznanie się przez oskarżonych do popełnienia zarzucanych im czynów

- częściowe wyjaśnienia oskarżonych

jak wyżej

1.OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1-3

- opinie z zakresu BHP biegły sądowy J. R.

zeznania świadków: R. Z., M. W. (2), M. M. (1), M. S. (1), P. S., M. S. (2), R. S., M. B.

-częściowe zeznania świadka T. I.

- opinia sądowo -lekarska

- kopia dziennika budowy z oświadczeniem kierownika budowy

- wywiady środowiskowe

- dokumentacja pracownika M. S. (2)

protokół badania stanu trzeźwości

-protokół oględzin miejsca zdarzenia,

-zawiadomienie o wypadku

- dokumenty pracownika R. Z.

- protokół usługi serwisowej podestu po zdarzeniu

- dokumenty pracownika M. S. (1)

-dokumentacja pracownika M. W. (1)

- kopia umowy o dzieło

- dokumentacja dotycząca leczenia pokrzywdzonego, w tym poniesionych kosztów wraz z fotografiami

informacja o karalności,

- dokumentacja pracownika A. S. (1)

- dokumentacja realizacji kontraktu na terenie Fabryki (...) w O. wraz z dokumentami dotyczącymi wypadku przy pracy, z wyłączeniem oświadczeń złożonych przez oskarżonych

-płyta CD wraz z protokołem oględzin

- kopia dokumentacji z kontroli przeprowadzonej przez PIP

Kluczowym dowodem w danej sprawie były opinie dotyczące wypadku przy pracy sporządzone przez biegłego sądowego z zakresu BHP J. R.. Sąd po przesłuchaniu w sprawie świadków dopuścił dowód z uzupełniającej opinii biegłego celem wszechstronnego wyjaśnienia okoliczności sprawy. Ww. opiniach biegły zajął kategoryczne stanowisko i wskazał, że bezpośrednią przyczyną wypadku przy pracy jaki miał miejsce w dniu 13.04.2023r. była niewłaściwa organizacja pracy związana z nieprawidłową eksploatacją podnośnika i nieprzestrzeganiem zasad BHP określonych w instrukcji obsługi urządzenia, a także dopuszczenie do kierowania urządzeniem osoby bez wymaganych uprawnień jak i niezapewnienie osoby asekurującej ruch podnośnika. Specjalista zwrócił uwagę również na brak właściwego nadzoru prowadzonych prac przez osoby, na których ciążył taki obowiązek tj. A. S. (1) i M. W. (1) oraz niedopełnienia przez nich obowiązków z zakresu BHP określonych w art. 207 kp, art. 212 kp, art. 224 kp, art. 225§1 kp, art. 237 §1 kp oraz przepisów Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26.09.1997r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy. Biegły podkreślał także, że oskarżeni jako bezpośredni przełożeni pracowników firm wykonujących prace na terenie zakładu (...) tj. (...) i (...) ponosili odpowiedzialność za bezpieczeństwo i higienę pracy podległych im osób. Pełnili funkcje kierownicze, w konsekwencji do ich obowiązków należało koordynowanie i nadzorowanie prac wykonywanych przez pracowników obu ww. firm, dlatego właśnie im należało przypisać winę za niedopełnienie ciążących na nich obowiązków z zakresu BHP i w efekcie doprowadzenie do powstania zdarzenia w dniu 13.04.2023r. Osoby te został oddelegowane na teren zakładu w O. przez swych pracodawców do nadzorowania wymiany instalacji przeciwpożarowej, z tego względu na nich ciążyły obowiązki wynikające z kodeksu pracy tj. art. 207 kp, art. 212 kp, 283 kp, 220 kp oraz z prawa budowlanego tj. art. 22 i inne, jak i rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 06.02.2003r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy podczas wykonywania robót budowlanych, które ustawodawca przypisywał pracodawcy. W opinii uzupełniającej specjalista bardzo szczegółowo odniósł się do obowiązków ciążących na M. W. (1) jako kierowniku robót oraz A. S. (1) jako brygadziście lub osobie zarządzającej pracownikami w dniu 13.04.2023r. tzw. liderze. Wskazał, że M. W. (1) z ramienia swego pracodawcy jako kierownik inwestycji ponosiła pełną odpowiedzialność za realizację kontraktu, w tym za stan BHP podczas prowadzonych prac. Z kolei A. S. (1) jako brygadzista /lider zarządzał pracownikami, nadzorował ich pracę i odpowiadał za przestrzeganie przez nich przepisów BHP. Biegły powołał się przy tym na odpowiednie przepisy prawa, w tym prawa budowlanego oraz konkretne adnotacje znajdujące się w dokumentach dołączonych do akt sprawy, z których między innymi wynikało, że w razie nieobecności M. W. (1) zastępstwo obejmował A. S. (1). Specjalista zwrócił uwagę na fakt, iż z uzupełnionego materiału dowodowego wynikało, że polecenia przestawienia urządzenia opisanego w a/o R. Z. otrzymał właśnie od A. S. (1), co dodatkowo przemawiało za przypisaniem mu winy. Jednocześnie zdaniem biegłego poszkodowany w okolicznościach danej sprawy w żaden sposób nie zawinił, a tym samym nie przyczynił się do powstania wypadku w dniu 13.04.2023r. Podobnie jak Fabryka (...) w O., która wprawdzie dopuściła się określonych naruszeń enumeratywnie wymienionych w opinii uzupełniającej, co jednak w ocenie specjalisty nie miało wpływu na zaistnienie zdarzenia w dniu 13.04.2023r., co więcej miedzy stwierdzonymi uchybieniami, a wypadkiem przy pracy nie wystąpił związek przyczynowo – skutkowy.

Biegły kategorycznie stwierdził, że wszelką odpowiedzialność za zaistniałe zdarzenia ponosili oskarżeni z racji zajmowanych kierowniczych stanowisk w firmach (...)” i (...).

W konsekwencji z opinii biegłego wynikało, że istniał związek przyczynowo -skutkowy między niewywiązaniem się przez oskarżonych z ciążących na nich obowiązków z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy, a stworzeniem realnego zagrożenia dla życia i zdrowia poszkodowanego, co w rezultacie skutkowało zaistnieniem przedmiotowego wypadku.

W ocenie Sądu opinie sporządzone przez biegłego jako osobę posiadającą odpowiednią wiedzę oraz doświadczenie zasługiwały na danie wiary. Sąd pominą jedynie te części opinii, w których biegły odnosił się do zeznań M. W. (1) i A. S. (1) złożonych na etapie postępowania przygotowawczego w charakterze świadków.

Sąd poddał analizie ww. opinie i nie dopatrzył się w niech sprzeczności, niejasności, czy też braków, które świadczyłyby o ich niekompletności tj. aby nie czyniły one zadość wymogom art. 193 kpk bądź art. 201 kpk.

Po ponownym zapoznaniu się z całokształtem materiału dowodowego biegły w kategoryczny sposób odpowiedział na zasadnicze pytania, wyjaśniając jednocześnie racjonalnie czym kierował się formułując wnioski końcowe, odniósł się również do zarzutów zgłoszonych przez obrońców. Pozyskane odpowiedzi pozwoliły Sądowi na powiązanie ich z pozostałym materiałem dowodowym i w konsekwencji poczynienie stosownych ustaleń faktycznych niezbędnych w niniejszej sprawie. Nadto zastosowane przez biegłego metody badawcze poddane koncypowaniu przez Sąd w pełni odpowiadały potrzebom danego postępowania oraz nie odbiegały w żaden sposób od metod badawczych stosowanych w tego rodzaju sprawach. Natomiast wnioski uzyskane przy ich zastosowaniu w logiczny sposób wynikały z czynności przeprowadzonych przez biegłego, znajdowały także poparcie w dowodach zgromadzonych w sprawie. Dodatkowo transparentny przekaz informacji fachowych dla danej dziedziny dokonany przez biegłego pozwolił Sądowi na dogłębną weryfikację treści opinii i w konsekwencji uznanie trafności zaprezentowanych w nich konkluzji. Z tego względu Sąd uznał, że wnioski końcowe zawarte w opiniach były trafne i zasługiwały na uwzględnienie. Nie należy zapominać, że opinia uzupełniająca została sporządzona po przeprowadzeniu wszelkich dowodów, które miały znaczenie dla rozstrzygnięcia zagadnień poddanych badaniu przez biegłego, co dodatkowo przemawiało za uwzględnieniem opinii. Wprawdzie obrońcy zakwestionowali treść sporządzonej przez biegłego uzupełniającej opinii i wnosił o ponowne dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu BHP, jednak w ocenie Sądu nie wykazali, aby w negowanej opinii zachodziły warunki określone w art. 201 kpk uzasadniające pozytywne rozstrzygnięcie zgłoszonego wniosku dowodowego. Z tego względu Sąd uznał, że brak aprobaty ze strony obrony co do wniosków końcowych biegłego nie dyskredytuje w żadnym razie sporządzonych przez niego opinii. Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem okoliczność, że strona nie zgadza się z wnioskami zawartymi w opinii biegłego nie jest samoistną przesłanką procesową uzasadniającą dopuszczenie kolejnej opinii w sprawie. Tym bardziej, że wnioski końcowe zaprezentowane przez biegłego z zakresu BHP znajdowały swe potwierdzenie także w kompleksowej ocenie dowodów zgromadzonych w sprawie, absolutnie nie można ich było uznać za abstrakcyjne, postawione w oderwaniu od innych dowodów, co dodatkowo przemawiało za ich trafnością. Zdaniem Sądu opinie sporządzone na potrzeby niniejszego postępowania były zupełne (kompletne i dokładne) oraz bez wątpienia komunikatywne (zrozumiałe i jasne). Reasumując, Sąd uznał ww. opinie za rzetelne, logiczne i wewnętrznie koherentne i na ich podstawie ustalił stan faktyczny w sprawie.

W sprawie zostali przesłuchani w charakterze świadków : R. Z., M. W. (2), M. M. (1), M. S. (1), P. S., M. S. (2), R. S., M. B.. Ww. posiadali wiedzą na temat zdarzenia jakie miało miejsce w dniu 13.04.2023r., charakteru robót wykonywanych przez pracowników firmy (...) i (...) na terenie (...) w O., roli oskarżonych w zarządzaniu i nadzorowaniu pracowników firm wykonawcy i podwykonawcy, koordynacji przez nich realizacji prac, procedur BHP obowiązujących na terenie zakładu oraz osób odpowiedzialnych za ich przestrzeganie przez pracowników, umów łączących strony.

Sąd uznał złożone przez nich zeznania za wiarygodne. Ww. słuchani przed Sądem mówili spokojnie, jasno i rzeczowo. Nadto starali się precyzyjnie odpowiadać na zadawane pytania. Ich zeznania były wewnętrznie spójne i wzajemnie się uzupełniały, znajdowały potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, który Sąd uznał za wiarygodny, w tym w zgromadzonej w sprawie dokumentacji. Dokonując oceny zeznań ww. świadków Sąd miał na względzie fakt, że część z nich była powiązane zawodowo z pokrzywdzonym lub oskarżonymi, dlatego poddał ich treść dogłębnej analizie. Sąd nie dopatrzył się w nich jednak prób konfabulacji, przeciwnie podane przez ww. okoliczności zdarzenia stanowiły odtwarzanie spostrzeżeń z rzeczywistego przebiegu sytuacji jakie miały miejsce z udziałem oskarżonych, czy pokrzywdzonego.

W sprawie został przesłuchany w charakterze świadka także T. I., który odniósł się do posiadanych przez A. S. (1) uprawnień, obowiązków oraz kompetencji w zakresie prac wykonywanych na terenie (...), roli jaką ww. pełnił w trakcie realizacji kontraktu, w tym celu w jakim został faktycznie zatrudniany. Opowiadał o umowie o dzieło łączącej strony, w tym modyfikacji jej treści, charakterze robót wykonywanych na terenie (...) przez pracowników obu firm, o sposobie koordynowania prac, czy też własnym udziale w realizacjo kontraktu.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka T. I. w zakresie w jakim pozostawały w zgodzie z materiałem dowodowym uznanym za w pełni wiarygodny. Świadek w obawie o własne dobro podejmował starania zmierzające do uwolnienia się od ewentualnej odpowiedzialności za jakiekolwiek uchybienia występujące w prowadzonej przez niego firmie. W tym zakresie jego zeznania były częściowo rozbieżne z zeznaniami świadka M. S. (2) (k. 535), co nie uszło uwadze Sądu.

W toku postępowania oskarżeni konsekwentnie nie przyznawali się do popełnienia zarzucanych im czynów i odmówili składania wyjaśnień.

Sąd uznał oświadczenia złożone przez oskarżonych za przyjętą linię obrony, zmierzającą do uwolnienia ich od odpowiedzialności karnej za popełnione czyny. Tym bardziej, że w mowach końcowych ww. starali się przerzucić ciężar odpowiedzialności za zdarzenie jakie miało miejsce w dniu 13.04.2023r. na inne osoby np.: T. I., R. Z. czy samego pokrzywdzonego. Co istotne, zgromadzony w sprawie materiał dowody w postaci zeznań świadków, opinii biegłego z zakresu BHP, czy dokumentów przeczył twierdzeniom oskarżonych.

W sprawie została sporządzona także opinia sądowo -lekarska, której nie kwestionowała żadna ze stron. Podobnie jak dokumentacji lekarskiej, która została zgromadzona w toku postępowania. Zdaniem Sądu opinia lekarska sporządzona na potrzeby danej sprawy była kompletna i dokładna oraz bez wątpienia zrozumiała i jasna. Co więcej, sporządzona została przez osobę posiadającą wymaganą, specjalistyczną wiedzę, a jej ustalenia i konkluzje były logiczne oraz zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

Dokumenty w postaci: kopii dziennika budowy z oświadczeniem kierownika budowy, wywiady środowiskowe, dokumentacji pracownika M. S. (2), dokumentacji pracownika M. W. (1), kopii umowy o dzieło, dokumentacji dotyczącej leczenia pokrzywdzonego, w tym poniesionych kosztów wraz z fotografiami, informacji o karalności, dokumentacji pracownika A. S. (1), dokumentacji z realizacji kontraktu na terenie Fabryki (...) w O. wraz z dokumentami dotyczącymi wypadku przy pracy, z wyłączeniem oświadczeń złożonych przez oskarżonych, płyty CD wraz z protokołem oględzin, kopii dokumentacji z kontroli przeprowadzonej przez PIP, dokumentacji pracownika M. S. (1), protokołu badania stanu trzeźwości, protokołu oględzin miejsca zdarzenia, zawiadomienia o wypadku, dokumentów pracownika R. Z., protokołu usługi serwisowej podestu po zdarzeniu, żadna ze stron nie miała zastrzeżeń co do danego materiału. Protokoły dokonanych czynności zostały sporządzone profesjonalnie, zgodnie z przewidziana procedurą, przez osoby do tego uprawnione, zaś ich treść nie pozostawia wątpliwości co do prawidłowości dokonanych czynności i prawdziwości zawartych w nich informacji. Z tego względu Sąd uznał ww. dowody za wiarygodne i istotne dla ustalenia stanu faktycznego. Wymieniony materiał był jasne, nie budził zastrzeżeń Sądu, stanowił obiektywny materiał dowodowy, w oparciu o który został ustalony stan faktyczny w sprawie.

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1-3

wyjaśnienia oskarżonych w części dotyczącej nie przyznania się przez ww. do winy

Twierdzeniom oskarżonym w tym zakresie przeczył pozostały materiał dowodowy, któremu Sąd dał wiarę (dokładne omówienie pkt. 1.1.dowody będące podstawą ustalenia faktów).

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1

M. W. (1)

2

A. S. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Dokonana analiza materiału dowodowego oraz jego ocena pozwoliła Sądowi na przyjęcie następującej konkluzji, że oskarżona M. W. (1) w dniu 13 kwietnia 2023r. w O. przy ulicy (...), na terenie Fabryki (...), będąc odpowiedzialną z ramienia firmy (...) Sp z o.o. prowadzącej prace na terenie w/wymienionej Fabryki (...), z tytułu zajmowanego stanowiska za bezpieczeństwo i higienę pracy nie dopełniła wynikającego stąd obowiązku przy pracy na podnośniku koszowym marki M., w ten sposób, że dopuściła pracownika R. Z. do przestawienie podnośnika koszowego z miejsca stacjonowania na hali magazynowej elementów do tymczasowego warsztatu (...), który nie posiadał do tego wymaganych uprawnień, a który ruszył podnośnikiem koszowym bez odpowiedniego zabezpieczenia na drodze przejazdu w następstwie czego najechał na nogi pracownikowi Fabryki (...) M. S. (1), który doznał obrażeń ciała w postaci rany szarpanej dołu podkolanowego lewego z uszkodzeniem żył, uszkodzenia tkanek miękkich typu M.-L. goleni lewej, złamania szyjki kości strzałkowej lewej, złamania kości piętowej lewej, złamania trzonu IV kości śródstopia z uszkodzeniem ścięgna prostownika, czym naraził pracownika M. S. (1) na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. W konsekwencja dopuściła się popełnienia czynu z art. 220§1 kk w zb. z art. 157§3 kk w zw. z art. 11§2 kk

Z kolei oskarżony A. S. (1) w dniu 13 kwietnia 2023r. w O. przy ulicy (...), na terenie Fabryki (...), będąc odpowiedzialnym jako przedstawiciel firmy (...) będącą podwykonawcą dla firmy (...), prowadzącej prace na terenie w/wymienionej Fabryki (...), z tytułu zajmowanego stanowiska za bezpieczeństwo i higienę pracy nie dopełnił wynikającego stąd obowiązku przy pracy na podnośniku koszowym marki M., w ten sposób, że zlecił podległemu pracownikowi R. Z. przestawienie podnośnika koszowego z miejsca stacjonowania na hali magazynowej elementów do tymczasowego warsztatu (...), który nie posiadał do tego wymaganych uprawnień, a który zgodził się i ruszył podnośnikiem koszowym bez odpowiedniego zabezpieczenia na drodze przejazdu w następstwie czego najechał na nogi pracownikowi Fabryki (...) M. S. (1), który doznał obrażeń ciała w postaci rany szarpanej dołu podkolanowego lewego z uszkodzeniem żył, uszkodzenia tkanek miękkich typu M.-L. goleni lewej, złamania szyjki kości strzałkowej lewej, złamania kości piętowej lewej, złamania trzonu IV kości śródstopia z uszkodzeniem ścięgna prostownika, czym naraził pracownika M. S. (1) na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, tym samym dopuściła się popełnienia czynu z art. 220§1 kk w zb. z art. 157§3 kk w zw. z art. 11§2 kk.

Wina oskarżonych nie budziła wątpliwości, przeprowadzone postępowanie wykazało, iż M. W. (1) i A. S. (1) dopuścili się popełnienia czynów z art. 220§1 kk w zb. z art. 157§3 kk w zw. z art. 11§2 kk. Świadczyły o tym w głównej mierze zeznania świadków R. Z., M. W. (2), (...) M., M. S. (1), P. S., M. S. (2), R. S., M. B., w części T. I. którzy potwierdzili, że ww. w dniu 13.04.2023r. od godzin porannych wykonywali pracę na terenie Fabryki (...) w O. jako osoby zatrudnione przez firmę (...) Sp z o.o. oraz firmę (...) będącą podwykonawcą dla firmy (...) Sp z o.o. Wskazali, że do obowiązków M. W. (1) jako kierownika kontraktu należało koordynowanie i nadzorowanie prac wykonywanych przez pracowników obu ww. firm, które polegały na montażu instalacji tryskaczowej na obiekcie hali produkcyjnej i magazynowej Fabryki (...) w O.. Z kolei A. S. (1) świadkowie przypisywali rolę brygadzisty, do którego obowiązków należało koordynowanie wykonywanych prac montażu instalacji tryskaczowej na obiekcie hali produkcyjnej i magazynowej oraz sprawowanie nadzoru nad podległymi mu pracownikami zatrudnionymi przez firmę (...).

Każda z przesłuchiwanych osób potwierdziła, że oskarżeni regularnie uczestniczyli w spotkaniach z przedstawicielami firmy (...), w których dokonywano weryfikacji przebiegu prac dotyczących wymiany instalacji tryskaczowej na obiekcie hali produkcyjnej i magazynowej oraz dalszych ustaleń ich wykonywania, tak aby proces produkcji mebli przebiegał sprawnie, a pracownicy (...) byli bezpieczni. Oskarżeni przez cały okres wykonywanych prac na terenie (...) byli postrzegani jako osoby decyzyjne, nadzorujące nie tylko przebieg wymiany instalacji, ale również podległych im pracowników. Świadkowie podkreślali, iż M. W. (1) i A. S. (1) mieli decydujący głos w kwestii zarządzania pracownikami firm (...) i (...), zlecania im zadań oraz weryfikowaniu ich realizacji. Podkreślali też, że zgodnie z polityką Fabryki (...) w O. dotyczącą przepisów i procedur bezpieczeństwa i higieny pracy o oskarżeni z ramienia firm (...) i (...) tj. wykonawcy i podwykonawcy, odpowiadali za przestrzeganie zasad BHP przez pracowników swych firm na terenie zakładu, w tym ponosili wyłączną odpowiedzialność za łamanie przez ww. tych zasad. Co więcej, świadkowie zeznali, że około godziny 7:00 codziennie oskarżeni przeprowadzali spotkania z pracownikami podległych im firm (...) Sp z o.o. oraz (...), które dotyczyły weryfikacji ilości pracowników oraz omówienia i przydzielenia im określonych zadań na dany dzień. W zakres spotkań wchodziło również omówienie z pracownikami podstawowych zasad bezpieczeństwa związanych z poruszaniem się po terenie firmy (...) w trakcie wykonywania zleconych prac oraz zasad BHP dotyczących przydzielonych obowiązków na dany dzień. Podobnie wyglądała sytuacja w dniu zdarzenia, kiedy to po porannej odprawie pracownicy zostali przydzieleni do określonych zadań i pouczeni o zasadach BHP, po czym M. W. (1) i A. S. (1) udali się razem na zewnątrz hali produkcyjnej, aby omówić dalsze szczegóły prac. Wychodząc z hali A. S. (2) wydał polecenie służbowe pracownikowi firmy (...) R. Z. do przestawienie podnośnika koszowego marki M. z miejsca stacjonowania na hali magazynowej elementów do tymczasowego warsztatu (...). Oskarżony pełniąc funkcję brygadzisty w firmie (...) wiedział, że ww. pracownik nie posiada wymaganych uprawnień do prowadzenia tego typu pojazdów. Przy czym ani M. W. (1), ani A. S. (1) nie przydzielili R. Z. nikogo do pomocy przy wykonaniu danego zadania, mimo że zdawali sobie sprawę, iż do obsługi podnośnika koszowego marki M. potrzebne są co najmniej dwie osoby. Następnie po omówieniu szczegółów prac oboje M. W. (1) i A. S. (1) kierowali się na cotygodniową naradę koordynacyjną z inwestorem, przechodząc drogą wewnętrzną między magazynem elementów a budynkiem technicznym usłyszeli krzyki z hali. Świadkowie zeznali, że po przybyciu na miejsce okazało się, że R. Z., który wykonywał samodzielnie zlecone zadanie, ruszył podnośnikiem koszowym bez odpowiedniego zabezpieczenia i znajdując się na drodze przejazdu między halą produkcyjną, a magazynem doprowadził do potrącenia M. S. (1) pracownikowi Fabryki (...), w następstwie czego najechał na jego nogi. W wyniku zaistniałego zdarzenia pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci rany szarpanej dołu podkolanowego lewego z uszkodzeniem żył, uszkodzenia tkanek miękkich typu M.-L. goleni lewej, złamania szyjki kości strzałkowej lewej, złamania kości piętowej lewej, złamania trzonu IV kości śródstopia z uszkodzeniem ścięgna prostownika, czym naraził pracownika M. S. (1) na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Zeznające w sprawie osoby nie miały żadnych wątpliwości, że w dniu wypadku oskarżeni przebywali na terenie firmy (...) w związku z wykonywaniem pracy polegającej na wymianie instalacji tj. robót wymienionych w umowie zawartej w dniu 12.01.2022r. miedzy firmę Fabryka (...) w O. , a (...) oraz dalszych umów między ww. firmami, a także umów z dnia 14.05.2021r. i z dnia 15.07.2022r. zawartych między firmą (...) Sp z o.o., a firmę (...). Analiza dokumentacji dotyczącej ww. umów wykazała, że terminy prac były wydłużane, zaś roboty dotyczyły wybudowania od podstaw budynku zewnętrznej pompy kontenerowej wraz z zbiornikiem wody p.poż., oraz wymiany instalacji tryskaczowej (przeciwpożarowej) w głównym budynkiem produkcyjno - magazynowym zlokalizowanym w zakładzie zamawiającego w O..

Z kolei koncypowanie dokumentacji dotyczącej zasad BHP obowiązujących na terenie Fabryki (...) w O. wprost wskazywało, iż na firmie (...) Sp z o.o. jako wykonawcy oraz firmie (...) jako podwykonawcy ciążył obowiązek przedłożenia szeregu dokumentów wymienionych w zintegrowanym systemie zarządzania w grupie (...) S.A., a także zapewnienia bezpieczeństwa i higieny pracy zatrudnionym przez niego pracownikom oraz podmiotom działającym na jego rzecz, stosować się do zasad i procedur obowiązujących na terenie zakładu, wykonywanie prac zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa w tym zakresie, do stosowania kamizelę odblaskowych wydawanych przez ochronę i odpowiednich środków zabezpieczających, udziału pracowników tych firm w szkoleniach BHP przeprowadzanych przez (...) oraz stosowaniu się do norm i procedur przekazanych w trakcie szkoleń. Świadkowie M. W. (2), M. M. (1), M. S. (1), P. S., R. S., M. B. zeznali, że stosowne przeszkolenia z zakresu BHP były przeprowadzane przez (...), co potwierdzały złożone do akt sprawy listy osób w nich uczestniczących z ramienia (...) i (...). Na dokumentach dotyczących akceptacji procedur z zakresu BHP obowiązujących na terenie (...) widniały między innymi podpisy M. W. (1) i A. S. (1) jako osób reprezentujących obie firmy. W konsekwencji oskarżeni posiadali wiedzę na temat ciążących na nich obowiązkach w zakresie przestrzegania zasad BHP oraz odpowiedzialności jaką z tego tytułu ponoszą. Także opinie sporządzone w toku postępowania przez biegłego z zakresu BHP potwierdzały, iż oskarżeni z tytułu zajmowanych stanowisk odpowiadali za bezpieczeństwo i higienę pracy w trakcie wykonywania prac montażu instalacji tryskaczowej na obiekcie hali produkcyjnej i magazynowej Fabryki (...) w O.. Specjalista w opinii głównej jak i uzupełniającej jednoznacznie stwierdził, że oskarżeni nie dopełnili ciążących na nich obowiązków w ten sposób, że dopuścili pracownika R. Z. do pracy na podnośniku koszowym marki M., pracownika firmy podwykonawcy, który nie posiadał do tego wymaganych uprawnień, a który ruszył ww. podnośnikiem bez odpowiedniego zabezpieczenia na drodze przejazdu, w następstwie czego najechał na nogi pracownikowi Fabryki (...) M. S. (1). Specjalista zwrócił uwagę na brak właściwego nadzoru prowadzonych prac przez osoby, na których ciążył taki obowiązek tj. A. S. (1) i M. W. (1) oraz niedopełnienia przez nich obowiązków z zakresu BHP określonych w art. 207 kp, art. 212 kp, art. 224 kp, art. 225§1 kp, art. 237 §1 kp oraz przepisów Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26.09.1997r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy. Biegły podkreślał także, że wyłączną winę za zaistniałe w dniu 13.04.2023r. zdarzenie należało przypisać oskarżonym, którzy w skutek niedopełnienia ciążących na nich obowiązków z zakresu BHP w bezpośredni sposób przyczynili się do opisanego w a/o wypadku. Jednocześnie zdaniem biegłego poszkodowany w okolicznościach danej sprawy w żaden sposób nie zawinił, a tym samym nie przyczynił się do powstania przedmiotowego zdarzenia. W konsekwencji z opinii biegłego wynikało, że istniał związek przyczynowo -skutkowy między niewywiązaniem się przez oskarżonych z ciążących na nich obowiązków z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy, a stworzeniem realnego zagrożenia dla życia i zdrowia poszkodowanego, co w rezultacie skutkowało zaistnieniem przedmiotowego wypadku.

Także Inspektor Państwowej Inspekcji Pracy w protokole kontroli stwierdził, że przyczyną wypadku w dniu 13.04.2023r. była nieprawidłowa eksploatacja podnośnika i nieprzestrzeganie zasad BHP określonych w instrukcji obsługi urządzenia, dopuszczenie do kierowania urządzeniem osoby bez wymaganych uprawnień, szkoleń i kwalifikacji, niewłaściwa organizacja prac prowadzonych przez wykonawcę (...) i podwykonawcę (...), polegająca na braku właściwego nadzoru i nie zapewnienia osoby asekurującej ruch podnośnika, braku oznaczenia i zabezpieczenia strefy manewru podnośnika.

W toku postępowania sądowego obrońca oskarżonego A. S. (1) starał się wykazać, że ww. wykonywał wyłącznie prace określone w umowie o dzieło zawartej w dniu 09.01.2023r. z firmą (...) polegające na wykonaniu prób ciśnieniowych instalacji tryskaczowych na obiekcie fabryki (...) w O., a co za tym idzie nie posiadał nawet statusu pracownika oraz, że do jego kompetencji nie należało nadzorowanie i koordynowanie prac innych osób zatrudnianych w firmie (...). Obrońca twierdził nawet, że umowa o dzieło została bez wiedzy i zgody oskarżonego przerobiona przez właściciela firmy (...) przez wpisanie innej daty jej zakończenia tj. 15.07.2023r.

Sąd nie zgodził się z argumentami obrońcy, ponieważ przeprowadzone postępowanie dowodowe doprowadziło do ustalenia odmiennych okoliczności. Po pierwsze kompleksowa dokumentacja przekazana na etapie postępowania sądowego przez Fabrykę (...) w O. dotycząca wykonania zawartej w dniu 12.01.2022r. umowy potwierdziła, iż A. S. (2) pracował na terenie ww. zakładu niemalże przez cały okres realizacji robót wymiany instalacji tryskaczowych, o czym świadczyły podpisy składane przez ww. na różnego rodzaju dokumentach. Co więcej, występował jako osoba piastująca funkcję kierowniczą, nadzorująca prace montażowe, koordynująca ich przebieg i zarządzająca personelem zatrudnionym przez firmę (...) skierowanym do pracy na teren zakładu (...). Większość z przesłuchiwanych w sprawie osób określała oskarżonego mianem brygadzisty, szefa lub zastępcy kierownika kontraktu M. W. (1), który brał udział w cotygodniowych naradach z dyrektorami, kierownikami inwestora projektu. Pracownicy (...) wskazywali na wysoką pozycję jaką ww. posiadał w firmie, a z którą wiązało się prawo wydawania im poleceń, zlecania zadań na dany dzień w ramach przeprowadzanie porannych odpraw, rozliczania z wykonanych czynności i egzekwowanie przestrzegania przepisów BHP np. noszenie odzieży ochronnej. Osoby zatrudnione w (...) opowiadały, że oskarżony posiadał tożsame prawa i obowiązki jak każdy inny pracownik zatrudniony na umowę o pracę. Świadkowie podali, że A. S. (1) wykonywał swą pracę w ściśle określonych godzinach, na terenie zakładu (...) przez okres faktycznej realizacji kontraktu na wymianę instalacji tryskaczowej, otrzymywał za pracę comiesięczne wynagrodzenie, osobiście świadczył określone czynności na rzecz pracodawcy, zobowiązany był do wykonywania poleceń służbowych T. I. dotyczących skierowania go do pracy na terenie (...) w O., łączyła go z pracodawcą pisemna umowa. Co istotne, sam oskarżony w rozmowie z kuratorem sporządzającym wywiad środowiskowy podał, że od 12.07.2022r. do 21.07.2023r. pracował w firmie (...) przy montażu instalacji tryskowych na terenie O.. Okoliczności powyższe wskazują, że oskarżony de facto świadczył pracę na rzecz T. I. (...) na zasadzie stosunku pracy przewidzianego w kodeksie pracy, przy czym był zatrudniony na stanowisku brygadzisty lub kierownika. Sąd zwrócił także uwagę na fakt, że przedmiotem umowy o dzieło było wykonanie prób ciśnieniowych instalacji tryskaczowych na obiekcie fabryki (...) w O., które co do zasady wykonuje się dopiero po zakończeniu wszystkich robót celem zweryfikowania sprawności działania zamontowanej instalacji. Przy czym prace te wykonuje się w krótkim okresie czasu, a nie jak przyznał sam oskarżony przez rok cały czas przebywając na terenie zakładu. Powyższe zdaniem Sądu ewidentnie świadczy o tym, że umowa o dzieło z dnia 09.01.2023r. znajdująca się w aktach sprawy, miała charakter fikcyjny z czego zarówno oskarżony jak i jego pracodawca zdawali sobie sprawę i akceptowali dany stan rzeczy.

W toku postępowania sądowego obrońca oskarżone M. W. (1) początkowo starał się wykazać, że to na pracownikach zatrudnionych w dziale BHP Fabryki (...) w O. ciążył obowiązek kontroli i nadzoru nad osobami wykonującymi prace na terenie zakładu w O., niezależnie od tego czy byli zatrudnieni przez (...) czy przez inny podmiot. Okoliczność ta została zakwestionowana przez świadków R. S., M. B., którzy wprost wskazali, że ciężar odpowiedzialności za pracowników innych podmiotów świadczących pracę na terenie (...), w tym odpowiedzialność za przestrzeganie przez nich norm z zakresu BHP, spoczywał na wykonawcy firmie (...) i podwykonawcy firmie (...), w związku z zawartą w dniu 12.01.2022r. umową. Świadkowie podali, że integralną częścią umowy były procedury obowiązujące w systemie zarządzania w grupie (...) S.A., które wykonawca i podwykonawca podpisał, a tym samym zaakceptował i zobowiązał się przestrzegać. Z przepisów tych wynikało, że wskazane osoby z ramienia wykonawcy i podwykonawcy samodzielnie nadzorują swoich pracowników i ponoszą odpowiedzialność za przestrzeganie przez nich obowiązujących przepisów i procedur z zakresu BHP na terenie zakładu w trakcie realizacji wymiany instalacji przeciwpożarowej. Przy czym stosowne dokumenty, na jakie powoływali się świadkowie zostały dołączone do akt postępowania. Podobnie uznał biegły w uzupełniającej opinii, gdzie stwierdził, że wprawdzie w Fabryce (...) w O. wystąpiły enumeratywnie wymienione przez niego uchybienia, które jednak nie miały wpływu na zaistnienie zdarzenia w dniu 13.04.2023r., co więcej miedzy stwierdzonymi uchybieniami, a wypadkiem przy pracy nie wystąpił związek przyczynowo – skutkowy.

W zaistniałej sytuacji obrona podniosła, że M. W. (1) bezpośrednio nie podlegali pracownicy firmy (...), w efekcie nie odpowiadała ona za wydawane im polecenia oraz skutki ich działań. Tymczasem przesłuchiwani w sprawie świadkowie jak i zgromadzona dokumentacja dotycząca zatrudnienia oskarżonej w formie (...) oraz zawarcia umowy z dnia 12.01.2022r., czy też umowy z dnia 14.05.2021r. i z dnia 15.07.2022r. między firmami (...) i (...) jednoznacznie wskazywała, że do obowiązków M. W. (1) jako kierownika kontraktu należało koordynowanie i nadzorowanie prac wykonywanych przez pracowników obu firm tj. wykonawcy i podwykonawcy, które polegały na montażu instalacji tryskaczowej na obiekcie hali produkcyjnej i magazynowej Fabryki (...) w O.. Wobec czego obrońca działając na korzyść oskarżonej poddał w wątpliwość konkluzje zawarte w opinii sporządzonej przez biegłego z zakresu BHP, mimo, że pierwotnie nie zgłaszał żadnych zastrzeżeń do jej treści. Przy czym podnoszone przez ww. lakoniczne zarzuty nie zasługiwały na aprobatę i ostatecznie wiążące się z nimi wnioski dowodowe zostały oddalenie. W skutek czego obrońca na ostatnim terminie rozprawy złożył wniosek dowodowy z kopii dziennika budowy nr (...) celem wykazania, że w dniu zdarzenia prace, które koordynowała M. W. (1) zostały już zakończone, a co za tym idzie ww. nie występowała danego dnia w roli kierownika kontraktu i nie ponosiła odpowiedzialności za przestrzeganie przepisów BHP przez pracowników firmy (...) i (...). Sąd poddał koncypowaniu treść dziennika budowy i porównał ją z umową zawartą w dniu 12.01.2022r. między Fabryką (...) w O., a firmą (...) i stwierdził, że przedmiotem umowy były dwojakiego rodzaju prace, których wykonanie prowadzone było równocześnie tj. realizacja demontażu instalacji – starej- instalacji tryskaczowej oraz kompleksowe wybudowanie nowej instalacji tryskaczowej wraz z zewnętrzną pompą kontenerową i zbiornikiem wody p.poż. połączonej z głównym budynkiem produkcyjno - magazynowym zlokalizowanym w zakładzie zamawiającego. Prace z jednej strony polegały na wybudowaniu od podstaw budynku zewnętrznej pompy kontenerowej wraz ze zbiornikiem wody p.poż., do czego było niezbędne sporządzenie dokumentacji budowlanej, projektu technicznego oraz prowadzenie dziennika budowy. Z drugiej zaś strony polegały na wymianie instalacji tryskaczowej (przeciwpożarowej) w głównym budynkiem produkcyjno - magazynowym zlokalizowanym w zakładzie zamawiającego w O. do czego nie było wymagane prowadzenie dziennika budowy. Terminy prac ulegały wydłużeniu czego wyrazem były aneksy zawierane między stronami do umowy z dnia 12.01.2022r. Ostatecznie w dniu 04.04.2023r. zakończono budowę zewnętrznej pompy kontenerowej wraz ze zbiornikiem wody p.poż. oraz znajdującą się w jej wewnętrzu instalacją, co potwierdzał wpis w dzienniku budowy (odbiór wykonania prac) i dalej kontynuowano prace związane z montażem instalacji tryskaczowej na terenie hali produkcyjno – magazynowej zamawiającego. Okoliczność tę potwierdzili w swych zeznaniach wszyscy przesłuchiwani w sprawie świadkowie, wynikała ona także z dokumentacji z wypadku przy pracy z dnia 13.04.2023r. oraz opinii sporządzonych przez biegłego. W konsekwencji w dniu zdarzenia M. W. (1) pracowała na terenie zakładu (...) jako kierownik kontraktu i ponosiła pełną odpowiedzialność za przestrzeganie przepisów BHP przez pracowników firmy (...) i (...), ponieważ koordynowała i nadzorowała prace wykonywane przez pracowników obu ww. firm w związku z realizacją kontraktu.

Za całkowicie niezasadny Sąd uznał argument obrońcy oskarżonej wypowiedziany w mowie końcowej, jakoby nieobecność prokuratora w toku prowadzonego postępowania sądowego świadczyła o błędzie jakiego się dopuścił zarzucając jego mandantce popełnienie czynu wskazanego w a/o. Zgodnie z art. 46 § 2 kpk jeżeli postępowanie przygotowawcze zakończyło się w formie dochodzenia, niestawiennictwo oskarżyciela publicznego na rozprawie nie tamuje jej toku. Sąd w każdym protokole rozprawy dawał wyraz tej zasadzie informując obecne na rozprawie strony o treści ww. przepisu.

Obrońcy powołując się na treść aneksów do umowy z dnia 12.01.2022r. próbowali również wykazać, że prace zlecone firmom (...) i (...) winny zakończyć się przed dniem 13.04.2023r., wobec czego ich dalsze prowadzenie niezgodne z warunkami pisemnych umów nie mogło skutkować pociągnięciem do odpowiedzialności oskarżonych. Ustalenia poczynione przez Sąd w sprawie przeczyły tej tezie, co więcej powyższe sformułowanie było irracjonalne i nie znajdowało potwierdzenia w dowodach uznanych przez Sąd za wiarygodne jak zeznania świadków.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 8 § 1 kpk Sąd karny rozstrzyga samodzielnie zagadnienia faktyczne i prawne oraz nie jest związany rozstrzygnięciem innego sądu lub organu. Z tego względu Sąd rozpoznający daną sprawę był zobligowany do dokonania własnych ustaleń dotyczących zachowań oskarżonych wskazanych w akcie oskarżenia oraz łączących oskarżonych stosunków prawnych z firmami w których byli zatrudnieni w dniu zdarzenia oraz zakresem ciążących na nich obowiązków, w tym obowiązków wynikających z przepisów BHP. Sąd nie mógł oprzeć merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy na wybiórczej interpretacji przepisów przyjętej przez obrońców, do tego opartej na fragmencie materiału dowodowego. Z tego względu samodzielnie przeprowadził postępowanie dowodowe i przesłuchał w charakterze świadków znaczną część osób współpracujących z oskarżonymi w ramach realizacji kontraktu wynikającego z umowy zawartej w dniu 12.01.2022r. oraz dopuścił dowód z uzupełniającej opinii biegłego z zakresu BHP Po przeprowadzeniu postępowania Sąd doszedł do tożsamych wniosków jak organy ścigania, mianowicie, że oskarżeni dopuścili się popełnienia zarzucanych im czynów.

Konkludując, między zachowaniem oskarżonych, a zaistniałym w dniu 13.04.2023r. na terenie Fabryki (...) w O. zdarzeniem skutkującym powstaniem u pokrzywdzonego opisanymi powyżej obrażeniami ciała, istniał ścisły związek przyczynowo -skutkowy. Oskarżeni wiedzieli, że ponosili odpowiedzialność za bezpieczeństwo i higienę pracy w związku z zajmowanymi stanowiskami w zatrudniających ich firmach (...) Sp z o.o. oraz (...) będącą podwykonawcą firmy (...), które prowadziły prace na terenie w/wymienionej Fabryki (...) polegające między innymi na wymianie instalacji przeciwpożarowej. Mimo ciążących na nich obowiązków nie dopełnili ich dopuszczając do pracy na podnośniku koszowym marki M., pracownika R. Z., który nie posiadał do tego wymaganych uprawnień. Dziali przy tym umyślnie, ponieważ jako osoby dysponujące odpowiednią wiedzą oraz wieloletnim doświadczeniem przy realizacji tego rodzaju prac zdawali sobie sprawę z obowiązujących przepisów prawa oraz procedur BHP panujących na terenie Fabryki (...) w O., a tym samym mieli świadomość jakich obowiązków wini dopełnić.

Czyny przypisane oskarżonym został popełniony w dniu 13.04.2023r., a orzekanie miało miejsce w 20.03.2025r. W chwili popełnienia czynów obowiązywały inne przepisy Kodeksu karnego niż w chwili orzekania. Zgodnie z art. 4 § 1kk obowiązkiem sądu było rozważenie, którą ustawę zastosować jako względniejszą dla sprawcy. Art. 4§ 1kk stanowi bowiem, że jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy.

W doktrynie podnosi się, że za względniejszą dla sprawcy należy uznać tę ustawę, której wybór opiera się na ocenie całokształtu in concreto konsekwencji wynikających dla oskarżonego z zastosowania obydwu wchodzących w grę ustaw. Najczęściej zagrożenie określone sankcją normy typizującej czyn sprawcy będzie mieć znaczenie decydujące dla rozstrzygnięcia o wyborze ustawy. Jednakże jedynie rozszerzenie przedmiotu oceny pozwoli uniknąć uznania za względniejszą ustawę, która jest nią jedynie in abstracto, lecz nie jest in concreto. W orzecznictwie Sądu Najwyższego, dominuje pogląd, iż oceny "ustawy względniejszej", w rozumieniu tego przepisu, powinno dokonywać się nie na płaszczyźnie abstrakcyjnej (poprzez porównywanie samej treści ustaw), lecz konkretnej, uwzględniając wszystkie okoliczności popełnionego czynu, biorąc pod uwagę faktyczne konsekwencje prawne, jakie mogą zostać orzeczone wobec sprawcy na podstawie podlegających ocenie ustaw.

Mając powyższe na względzie Sąd orzekający w danej sprawie uznał, że zdecydowanie korzystniejsza dla oskarżonych była ustawa obowiązująca w chwili popełnienia przestępstwa. Z tego względu orzekł o zastosowaniu art. 4§1kk wyroku.

☐

1.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

1.4.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

1.5.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

1.6.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. W. (1)

A. S. (1)

1, 3 i 4

2, 3 i 4

1, 3 i 4

2, 3 i 4

Sąd kierując się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 kk. wobec oskarżonej M. W. (1) wymierzył ww. karę grzywny w liczbie 250 (dwieście pięćdziesiąt) stawek dziennych przyjmując jedną stawkę za równą kwocie 20 (dwadzieścia) złotych.

W realiach danej sprawy tylko tego rodzaju kara jest adekwatna do stopnia zawinienia sprawcy i okoliczności czynu, tylko tego rodzaju kara wyrobi w oskarżonej krytyczny stosunek do popełnionego przestępstwa i wykształci u niej pożądaną postawę na przyszłość, a jednocześnie nie będzie nadmierna. Nadto kara spełniła swe funkcje w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. W okolicznościach sprawy kara pozbawienia wolności nawet z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, byłaby nazbyt surowa i nie wpłynęłaby w sposób właściwy na świadomość oskarżonej. Podobnie jak kara ograniczenia wolności, która stanowiłaby nazbyt dotkliwą dolegliwość dla ww.

Biorąc pod uwagę warunki osobiste oskarżonej oraz jej możliwości zarobkowe orzeczona kara grzywny stanowi najwłaściwszą z kar. Co istotne, uwzględnia ona również właściwości osobiste ww. Oskarżona pracuje zarobkowo i osiąga z tytułu wynagrodzenie 6500,00 zł miesięcznie, zatem posiada realne możliwości do uiszczenia orzeczonej grzywny. Nadto nie należy zapominać, że oskarżona jest właścicielem mieszkania o pow. 64 m ², nie posiada żadnych zobowiązań finansowych wobec osób trzecich, nie ma również nikogo na utrzymaniu, co także uzasadnia orzeczenie względem niej właśnie kary grzywny. W konsekwencji orzeczona wobec ww. kara grzywny, nie będzie stanowiła dla niej nadmiernego obciążenia. Sąd decydując się na ww. karę wziął także pod uwagę dotychczasowy ustabilizowany tryb życia jaki prowadziła oskarżona, jej wcześniejszą niekaralność oraz pozytywną opinię w lokalnym środowisku. Ze zleconego na potrzeby niniejszego postępowania wywiadu środowiskowego wynikało, że popełnienie przez oskarżoną ww. przestępstwa miało charakter incydentalny i stanowiło w jej życiu jednorazowy epizod.

Dlatego, zdaniem Sądu kara grzywny w liczbie 250 stawek dziennych, gdzie jedna stawkę równa jest kwocie 20 złotych jest wystarczająca dla osiągnięcia wobec ww. celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi przez nią do przestępstwa. Należy przewidywać, że orzeczona kara zmotywuje oskarżoną do przestrzegania porządku prawnego i zweryfikuje jej postawę życiową.

Reasumując, wymierzona kara uwzględni przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Sąd na podstawie art. 46§1 kk zasądził solidarnie od oskarżonych M. W. (1) i A. S. (1) na rzecz pokrzywdzonego M. S. (1) kwotę 30.000,00 (trzydzieści tysięcy) złotych tytułem częściowego zadośćuczynienia. Sąd był zobligowany do orzeczenia ww. należności z uwagi na wniosek złożony przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego. Wprawdzie pełnomocnik wnioskował w toku postępowania o zasądzenie na rzecz swego mandanta zadośćuczynienie w znacznie większej kwocie tj. 200.000,00 zł., jednak przeprowadzone postępowanie dowodowe nie dawało podstaw do zasądzenia tak dużej kwoty. Sąd ustalając wartość zasądzonego zadośćuczynienia uwzględnił kwoty jakie z powodu trwałego uszczerbku na zdrowiu otrzymał pokrzywdzony od ubezpieczycieli tj. (...) 18.360,00 zł (trwały uszczerbek na zdrowiu na poziomie 40%), C. 2400,00 zł (trwały uszczerbek na zdrowiu 6%). Sąd orzekając o wysokości zadośćuczynienia wziął pod uwagę rozmiar obrażeń jakich w wyniku zdarzenia doznał pokrzywdzony, a co za tym idzie cierpienia z jakim musiał się zmierzyć, co obrazowała dokumentacja zdjęciowa dołączona do wniosku pełnomocnika. Nie bez znaczenia był również długotrwały i bolesny proces leczenia jakiemu został poddany pokrzywdzony, wielość przeprowadzonych do tej pory zabiegów operacyjnych oraz konieczność kontynuowania leczenia, trwała utrata części ciała, czy wreszcie przymus korzystania w trakcie rekonwalescencji z pomocy osób trzecich, wszystko to dodatkowo przemawiało za częściowym uwzględnieniem wniosku oskarżyciela posiłkowego i zasądzeniem kwoty 30.000,00 zł. Sąd w toku prowadzonego postępowania miał możliwość zaobserwowania, iż pokrzywdzony w dalszym ciągu borykał się z trudnościami w poruszaniu się, a przebywanie przez dłuższy czas w jednej pozycji sprawia mu problem i wywołuje ból. Znamiennym było również, że pokrzywdzony na rozprawę przybył w towarzystwie członków rodziny, którzy nie tylko wspierali go psychicznie, ale także sprawowali nad nim opiekę. Przez cały okres od zdarzenia do dnia wyrokowania ww. był niezdolny do pracy zarobkowej i w dalszym ciągu wiele zwykłych czynności sprawiało mu trudność lub było wręcz niemożliwym do samodzielnego wykonania. W ocenie Sądu należne zadośćuczynienie w rozmiarze w pełni satysfakcjonującym pokrzywdzonego winno być ustalone w toku postępowania cywilnego, gdzie biegli z zakresu traumatologii i innych stricte medycznych specjalizacji wypowiedzą się kompleksowo na temat rozmiaru cierpienia pokrzywdzonego wywołanego zaistniałym zdarzeniem. Kierując się poczynionymi w danej sprawie ustaleniami popartymi materiałem dowodowym zasadnym było zasądzenie tytułem częściowego zadośćuczynienia na rzecz pokrzywdzonego 30.000,00zł. Orzeczenie wskazanego zadośćuczynienia w takiej kwocie było zdaniem Sądu możliwe i wykazane bez znacznego przedłużenia biegu postępowania karnego, którego głównym przedmiotem rozpoznania jest przecież kwestia odpowiedzialności karnej sprawcy przestępstwa. Dlatego Sąd zdecydował się na zasądzenie ww. należności, która przyczyni się do częściowego zaspokojenia pokrzywdzonego w związku z zaistniałym zdarzeniem.

Sąd na podstawie art. 46§1 kk zasądził solidarnie od oskarżonych M. W. (1) i A. S. (1) na rzecz pokrzywdzonego M. S. (1) kwotę 25.848,78 (dwadzieścia pięć tysięcy osiemset czterdzieści osiem złotych siedemdziesiąt osiem groszy) złotych tytułem częściowego obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem. Sąd był zobligowany do orzeczenia ww. należności z uwagi na wniosek złożony przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego. Przy czym wartość przedmiotowego żądania została w pełni udokumentowana przez oskarżyciela posiłkowego, który złożył kopie rachunków i faktur potwierdzających koszt poniesionych wydatków związanych z leczeniem. Sąd ustalił także, że wskazana kwota nie została zwrócona pokrzywdzonemu ani przez oskarżonych, ani ubezpieczycieli. Z uwagi na fakt, że pokrzywdzony w dalszym ciągu kontynuuje proces rekonwalescencji Sąd orzekł częściowy obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem, pozostawiając w ten sposób ww. możliwość dochodzenia zwrotu powstałych (w większym rozmiarze) z tego tytułu kosztów przed sądem cywilnym.

W tym miejscy należy zwrócić uwagę na treść wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 22.02.2022r. sygn. akt II AKa 287/21, w którym wskazano, że regulacja art. 46 k.k. nie daje możliwości uwzględnienia sytuacji materialnej osoby uznanej za winną i zobowiązanej do naprawienia szkody (podobnie Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 09.09.2021r. II AKa 218/20). W konsekwencji decydując się na zasądzenie ww. kwot tytułem częściowego zadośćuczynienie oraz częściowego nabawienia szkody Sąd orzekający w sprawie nie brał pod uwagę sytuacji finansowej oskarżonych.

Sąd kierując się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 kk. wobec oskarżonego zastosował karę grzywny w liczbie 350 (czterysta pięćdziesiąt) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwadzieścia) złotych. Sąd uznał, że tylko tego rodzaju kara jest adekwatna do stopnia zawinienia sprawcy i okoliczności czynu, tylko tego rodzaju kara wyrobi w oskarżonym krytyczny stosunek do popełnionego czynu i wykształci u niego pożądaną postawę na przyszłość, a jednocześnie nie będzie nadmierna. Nadto kara spełniła swe funkcje w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. W okolicznościach danej sprawy kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, byłaby nazbyt surowa i nie wpłynęłaby w sposób właściwy na świadomość oskarżonego, podobnie jak kara ograniczenia wolności. Tylko orzekanie kary grzywny było adekwatne do winy i społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego. Z kolei jej wymiar uwzględniał możliwości zarobkowe oskarżonego oraz jego stan majątkowy. Nie należy zapominać, że oskarżony A. S. (1) jest właścicielem gospodarstwa rolnego o pow. 6 ha wyposażonego w maszyny i urządzenia rolnicze oraz ciągnik, z którego pozyskuje stały dochód. Na swym utrzymaniu posiada jedno dziecko. Prowadzi wspólne gospodarstwo domowe z żoną, która dysponuje własnym źródłem utrzymania. Co więcej, kurator sporządzający wywiad środowiskowy ustalił, że oskarżony posiada znaczne możliwości zarobkowe, z uwagi na swe wykształcenie oraz umiejętności tj. hydraulik. Wskazał, że ww. od 12.07.2022r. do 21.07.2023r. pracował w firmie (...) przy montażu instalacji tryskowych na terenie O., zaś w latach 2012r. -2020r. na terenie państw Unii Europejskiej. Z informacji zawartych w wywiadzie wynikało, że oskarżony nie posiadał zadłużenie wobec osób trzecich oraz instytucji.

Na korzyść podsądnego przemawiała wcześniejsza niekaralność oraz pozytywna opinia w lokalnym środowisku. Sąd decydując się na najłagodniejszy rodzaj kary wziął także pod uwagę dotychczasowy ustabilizowany tryb życia jaki prowadził oskarżony. Tym bardziej, że sporządzonego wywiadu środowiskowego wynikało, iż popełnienie przez oskarżonego przestępstwo miało charakter incydentalny i stanowiło w jego życiu jednorazowy epizod.

Reasumując, zdaniem Sądu tylko tego karę grzywny w liczbie 350 (czterysta pięćdziesiąt) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwadzieścia) złotych jest wystarczająca dla osiągnięcia wobec ww. celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi oskarżonego do przestępstwa. Należy przewidywać, że orzeczona kara zmotywuje ww. do przestrzegania porządku prawnego i zweryfikuje jego postawę życiową, nie będzie przy tym stanowiła nadmiernego obciążenia.

1.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

1 M. W. (1)

5

1

Na podstawie art. 627 k.p.k. na wniosek pełnomocnika Sąd zasądził od każdego z oskarżonych na rzecz oskarżyciela posiłkowego M. S. (1) kwotę po (...),00 (jeden tysiąc trzysta czterdzieści cztery) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego.

2. A. S. (1)

5

2

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6 i 7

Jednocześnie Sąd kierując się zasadą z art. 627 k.p.k., iż sprawca winien ponieść koszty postępowania sądowego zasądził od każdego z oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu : od oskarżonej M. W. (1) w kwocie (...),49 (jeden tysiąc siedemset dwanaście złotych czterdzieści dziewięć groszy) złotych, w tym opłatę w kwocie 500,00 (pięćset) złotych, a od oskarżonego A. S. (1) kwocie 1947,53 (jeden tysiąc dziewięćset czterdzieści siedem złotych pięćdziesiąt trzy groszy) złotych, w tym opłatę w kwocie 700,00 (siedemset) złotych.

Każda z ww. osób wykonuje pracę zarobkową, z tytułu której otrzymuje stały dochód, zatem dysponuje środkami niezbędnymi do pokrycia kosztów sądowych.

Sąd oparł swe rozstrzygnięcie w tym zakresie na art. 3ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych – Dz. U. z 1983 roku, Nr 49, poz. 223 – tekst jednolity z późn. zm., § 1rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 roku w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym – Dz. U. z 2013 roku, poz. 663 – tekst jednolity.

1.Podpis