Serwis Internetowy Portal Orzeczeń używa plików cookies. Jeżeli nie wyrażają Państwo zgody, by pliki cookies były zapisywane na dysku należy zmienić ustawienia przeglądarki internetowej. Korzystając dalej z serwisu wyrażają Państwo zgodę na używanie cookies , zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.

II K 161/14 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Rejonowy w Ostrowi Mazowieckiej z 2014-09-17

Sygn. akt II K 161/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 września 2014 roku

Sąd Rejonowy w Ostrowi Mazowieckiej II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Danuta Kwiatkowska

Protokolant: referent stażysta K. R.

w obecności Prokuratora asesora M. N.

oraz oskarżyciela posiłkowego D. M.

po rozpoznaniu dnia 04 sierpnia i 17 września 2014 roku

sprawy A. Ż., s. W. i B. z d. M., ur. (...) w O.

oskarżonego o to, że:

w dniu 25 stycznia 2014 roku w barze (...) w O. ul. (...) uderzając głową oraz kilkakrotnie pięścią w twarz D. M. dokonał uszkodzenia jego ciała w postaci złamania kąta żuchwy po stronie prawej z przemieszczeniem odłamów kostnych, pourazową chirurgiczną ekstrakcję zębów 8,8, powodując naruszenie prawidłowych funkcji organizmu na okres powyżej siedmiu dni w myśl art. 157§1 kk, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej przez Sąd Rejonowy w Ostrowi M.. za umyślne przestępstwa podobne,

tj. o czyn z art. 157§1 kk w zw. z art. 64§1 kk

orzeka:

1.  oskarżonego A. Ż. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 157§1 kk w zw. z art. 64§1 kk skazuje i na podstawie art. 157§1 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawiania wolności;

2.  na podstawie art. 46§2 kk orzeka od oskarżonego A. Ż. na rzecz pokrzywdzonego D. M. nawiązkę w kwocie 15.000 (piętnaście tysięcy) złotych;

3.  zwalnia oskarżonego z obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych;

4.  zasądza od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego D. M. kwotę 3651,92 zł (trzy tysiące sześćset pięćdziesiąt jeden złotych i dziewięćdziesiąt dwa grosze) tytułem zwrotu wydatków.

Sygn. akt II K 161/14

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W nocy z 24 na 25 stycznia 2014 roku pokrzywdzony D. M. jechał samochodem ciężarowym marki R. o numerze rej. (...) z W. w kierunku G.. Około godziny 3.00 25 stycznia pokrzywdzony zajechał na parking przed barem (...) znajdującym się w O. przy ulicy (...). Na tym samym parkingu przebywał już pracownik pokrzywdzonego K. M. (1) , który naprawiał agregat prądotwórczy w swojej ciężarówce. Pokrzywdzony pomagał w tej naprawie. Wymienieni zakończyli pracę około godziny 3.30. Postanowili wejść do baru i zjeść ciepły posiłek. W tym czasie na parking przyjechał kolejny kierowca - L. S. (1).

D. M., K. M. (1) i L. S. (1) razem weszli do baru (...). W barze znajdował się w tym czasie oskarżony A. Ż. w towarzystwie kolegi A. W.. Oskarżony z kolegą stali przy barze, bezpośrednio za nimi stanęli pokrzywdzony i L. S. (1), a K. M. (1) poszedł do łazienki. Oskarżony był nietrzeźwy.

Pokrzywdzony od początku nie podobał się oskarżonemu. Oskarżony uznał, że pokrzywdzony nie jest dostatecznie modnie ubrany i jest nietutejszy (tj. spoza O. M..). Oskarżonemu ponadto przeszkadzało to, że pokrzywdzony jest niedostatecznie zadbany, tj. nieogolony. Pokrzywdzony poradził oskarżonemu, by ten zamówił sobie jedzenie i przestał się nim interesować. Oskarżony wówczas podszedł do pokrzywdzonego uderzył go głową w twarz. Oskarżony wyzywał też pokrzywdzonego słowami wulgarnymi i obelżywymi, namawiał go do „wyjścia na solówkę”. Pokrzywdzony nie dał się sprowokować, nie był agresywny, w żaden sposób nie zaczepiał oskarżonego. Pomimo tego oskarżony ponownie podszedł do pokrzywdzonego i uderzył go tym razem kilkakrotnie pięścią w twarz . Pokrzywdzony przewrócił się na podłogę tuż obok stolika, przy którym siedzieli R. N. (1) i M. B. (1). Wymienieni wstali wówczas od stolika i stanęli pomiędzy pokrzywdzonym a oskarżonym. To spowodowało, że oskarżony odszedł na chwilę od pokrzywdzonego i stanął ponownie przy barze. Co chwila jednak podchodził do pokrzywdzonego, wymachiwał rękami, coś mówił i generalnie zachowywał się agresywnie. Był jednak odciągany i uspokajany przez kolegę W..

O godzinie 04.18 do baru przyjechała wezwana przez L. S. (1) policja, która ustaliła dane wszystkich uczestników.

W obecności policjantów pokrzywdzony stwierdził, że nie chce pomocy lekarskiej , gdyż jest w pracy. Wrócił do domu, przebrał się, umył i zgłosił do szpitala. Badanie wykazało, że na skutek bicia doznał złamania kąta żuchwy po stronie prawej z przemieszczeniem odłamów kostnych oraz pourazowej chirurgicznej ekstrakcji zębów 8,8. Konieczna była operacja. Wskazane obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała pokrzywdzonego na okres powyżej 7 dni.

Oskarżony A. Ż. był skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Ostrowi Mazowieckiej z dnia 09 kwietnia 2009 roku sygn. akt II K 631/08 za przestępstwo z art. 280§1kk na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w ramach kary łącznej w okresie od 26.08.2008 roku do 08.01.2009 roku, od 13.11.2009 roku do 21.12.2009 roku i od 21.11.2010 roku do 07.03.2013 roku.

Dowód:

zeznania pokrzywdzonego D. M. k.152-153, 7

protokół zawiadomienia o przestępstwie k. 6-8

zeznania świadków: M. B. k. 183, 58-59, R. N. k. 183-184, 35, K. M. k. 184, 33-34, L. S. k. 184-185, 31-32, M. J. k. 182, 44-45 (odpis k. 88-89), G. B. k. 182-183, 39-40 (odpis k. 92), M. K. k. 154

zapis monitoringu k. 4 wraz z protokołem oględzin k. 41-43 (odpis k. 86-87)

raport z historii działania k. 23-24

dokumentacja medyczna k. 36-37

opinia biegłego k. 38

karta karna k. 62-63

odpis wyroku z danymi o odbyciu kary k. 65-68

Oskarżony A. Ż. do winy nie przyznał się. Wyjaśnił, że pokrzywdzony chciał go okraść, więc mógł go uderzyć raz czy dwa , ale na pewno nie spowodował u niego takich obrażeń, jak wymienione w akcie oskarżenia.

Wyjaśnienia oskarżonego są całkowicie niewiarygodne. Nie znalazły one potwierdzenia w jakimkolwiek dowodzie zgromadzonym w sprawie, w szczególności zaś w najbardziej obiektywnym i niezależnym od stron dowodzie z nagrania z kamer monitoringu. Wyjaśnienia oskarżonego są kłamliwe i stanowią wyłącznie nieudolną linię obrony zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności karnej.

Równie niewiarygodne są zeznania świadka A. W.. Wymieniony udawał, że niczego nie pamięta, była jedynie szamotanina i w zasadzie nic się nie wydarzyło poza drobną szarpaniną. W czasie zeznań świadek wyraźnie starał się osłaniać oskarżonego. Nie wypowiadał się spontanicznie, unikał odpowiedzi na pytania. Nawet po odtworzeniu zapisu z kamer monitoringu udawał, że niczego nie pamięta.

Najbardziej obiektywnym dowodem w sprawie było nagranie dokonane przez kamery monitoringu zainstalowanego w barze (...). Jest to dowód całkowicie obiektywny, niezależnym od stron, zabezpieczony przez policję. Nagranie pozwoliło na bezsporne i jednoznaczne dokonanie ustaleń faktycznych. Nawet oskarżony, który na pierwszej rozprawie zachowywał się arogancko i roszczeniowo, po obejrzeniu nagrania zdobył się na słowo „przepraszam” skierowane do pokrzywdzonego. Sam ten fakt świadczy o jednoznacznej wartości nagrania.

Wskazany wyżej dowód wykazał, że pokrzywdzony D. M. oraz świadkowie M. B., R. N., K. M. i L. S. zeznawali szczerze i wiarygodnie. Niezależnie od powyższego należy podkreślić, że wszyscy wskazani świadkowie byli osobami obcymi dla oskarżonego, widzieli go pierwszy raz w życiu. M. B. i R. N. nie znali też pokrzywdzonego, więc ich zeznania są szczególnie obiektywne i wartościowe. Świadkowie zeznawali spójnie, ich zeznania tworzyły zgodną, wzajemnie uzupełniającą się całość.

Zeznania świadków G. B. i M. J. (2) nie wniosły wiele do sprawy. Wymienieni funkcjonariusze policji przybyli do baru już po pobiciu pokrzywdzonego i nie byli naocznymi świadkami przestępstwa. Potwierdzili jednak, że oskarżony był nietrzeźwy, agresywny i mienił się królem O.. Świadek M. K. (2) pobicia nie widziała, gdyż znajdowała się przed barem. Potwierdziła jednak fakt nietrzeźwości oskarżonego.

Dokumentacja medyczna pokrzywdzonego sporządzona w szpitalu stanowi obiektywne i niezależne źródło wiedzy. Na jej podstawie biegły wydał opinię. W tej sytuacji możliwe było bezsporne ustalenie, jakich obrażeń ciała doznał pokrzywdzony w dniu 25 stycznia 2014 roku. Opinia jest jednoznaczna, jasna pełna i należycie uzasadniona. Sąd nie znalazł jakichkolwiek podstaw do kwestionowania zawartych w niej wniosków.

Pozostałe dowody to dokumenty urzędowe, sporządzone czytelnie i prawidłowo, przez kompetentne organy, w sposób rzetelny i nie budzący zastrzeżeń uczestników postępowania, dlatego też Sąd uznał ich pełną moc dowodową.

Żadnego znaczenia nie miały kserokopie notatników policji k. 13-22. Nie wiadomo nawet na jaką okoliczność miał być prowadzony dowód z tego dokumentu.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 157 § 1 kk kto powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia, inny niż określony w art. 156 § 1,podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Przestępstwo określone w art. 157 § 1 kk może być popełnione tylko umyślnie, zarówno w zamiarze bezpośrednim, jak i ewentualnym. Zachowanie sprawcy polega na powodowaniu określonego skutku (skutków). Chodzi tu o wszelkie zachowania pozostające w związku przyczynowym ze skutkiem. Najczęściej zachowania te przybierają postać bicia, szarpania, kopania itp.

Przestępstwo z art. 157 § 1 k.k. jest skutkowym występkiem, który może być popełniony tylko umyślnie, zarówno z zamiarem bezpośrednim, jaki i z zamiarem ewentualnym. Postać naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia nie musi być sprecyzowana w świadomości sprawcy, co oznacza, że objęcie zamiarem spowodowania skutku z art. 157 § 1 k.k. przyjąć może postać zamiaru ogólnego (wyrok SN 2013-02-05 II KK 101/12 LEX nr 1282442).

Do okoliczności, na podstawie których należy poczynić ustalenia w zakresie zamiaru sprawcy, zalicza się godzenie w ważne dla życia ludzkiego organy, siłę ciosu, ich wielokrotność, rodzaj i rozmiary użytego narzędzia, głębokość i kierunek ran, rodzaj uszkodzeń ciała, stopień zagrożenia dla życia ludzkiego, lecz również stosunek sprawcy do pokrzywdzonego, jego właściwości i dotychczasowy tryb życia, zachowanie przed popełnieniem przestępstwa, a także pobudki, motywy oraz tło zdarzenia. Uzewnętrznione przejawy zachowania sprawcy pozwalają wnioskować o jego zamiarze (wyrok SA w Łodzi 2013-11-12 II AKa 204/13 LEX nr 1438072).

Oskarżony A. Ż. wielokrotnie uderzał pokrzywdzonego w głowę. Skutkiem powyższego bicia było doznanie przez pokrzywdzonego obrażeń ciała w postaci złamania kąta żuchwy po stronie prawej z przemieszczeniem odłamów kostnych oraz pourazowej chirurgicznej ekstrakcji zębów 8,8. Wskazane obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała pokrzywdzonego na okres powyżej 7 dni. Były to obrażenia poważne, wymagające interwencji chirurgicznej.

W tej sytuacji należy stwierdzić, że oskarżony swoim działaniem wyczerpał wprost znamiona czynu z art. 157§1kk.

Oskarżony A. Ż. był skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Ostrowi Mazowieckiej z dnia 09 kwietnia 2009 roku sygn. akt II K 631/09 za przestępstwo z art. 280§1kk na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w ramach kary łącznej w okresie od 26.08.2008 roku do 08.01.2009 roku, od 13.11.2009 roku do 21.12.2009 roku i od 21.11.2010 roku do 07.03.2013 roku.

Zgodnie z definicją ustawową zawartą w art. 115§3 kk przestępstwami podobnymi są przestępstwa należące do tego samego rodzaju; przestępstwa z zastosowaniem przemocy lub groźby jej użycia albo przestępstwa popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uważa się za przestępstwa podobne. Przestępstwo z art. 280§1kk było popełnione z groźbą użycia przemocy, a przestępstwo z art. 157§1kk z użyciem przemocy. Przestępstwa z art. 280§1kk i z art. 157§1kk należy więc uznać za przestępstwa podobne.

Czyn oskarżonego należało dodatkowo zakwalifikować z art. 64§1kk. Oskarżony był bowiem skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności i popełnił w ciągu 5 lat po odbyciu ponad 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany.

Oskarżony dopuścił się popełnienia przestępstwa z winy umyślnej, w zamiarze bezpośrednim. Działał bez żadnego powodu, wyłącznie z chęci popisania się i brawury, wykazując tym samym lekceważenie obowiązującego porządku prawnego. Agresja oskarżonego nie ograniczyła się do werbalnych zaczepek, ale przeniosła się na niewinnego, ciężko pracującego po nocach człowieka. W ocenie Sądu oskarżony jest osobą skrajnie nieodpowiedzialną, nie panuje nad swoim zachowaniem, nie liczy się z konsekwencjami. Oskarżony lekceważy innych ludzi, a także skutki swoich działań.

Oskarżony nie poczynił żadnych starań o naprawienie wyrządzonej przestępstwem krzywdy, nie wysilił się nawet na wyjaśnienie przyczyn tego stanu rzeczy. Ponadto nie wykazał przed Sądem jakiejkolwiek szczerej skruchy. Jego zachowanie i postawa jednoznacznie wskazują na brak szczerej chęci do zmiany życiowej postawy. Osobowość oskarżonego, jego dotychczasowy tryb życia, konflikty z prawem, lekceważenie zasad współżycia społecznego implikują przyjęcie negatywnej prognozy kryminologicznej. Oskarżony był karany za podobne przestępstwa umyślne, działał w warunkach recydywy. Oskarżony nie uczy się i nie pracuje, prowadzi życie na koszt rodziców. W ocenie Sądu ta ostatnia okoliczność wymaga głębszego omówienia i napiętnowania. Oskarżony nie robi nic, ma głównie czas wolny, który spędza w barze na koszt rodziców. I prowadząc taki tryb życia ma tupet, by czepiać się wyglądu i nie dość modnego stroju pracującego ciężko na swoje utrzymanie człowieka, który zmęczony po całonocnej pracy wszedł zjeść ciepły posiłek. Takie zachowanie należy więc uznać za wyjątkowo naganne. I co najgorsze oskarżony nie dostrzega niczego nieprawidłowego w takim zachowaniu.

Powyższe okoliczności pozwalają na ustalenie, że oskarżony wymagać będzie dłuższego procesu resocjalizacji. Z tego też względu mając równocześnie na uwadze cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, Sąd orzekł wobec oskarżonego karę jednego roku pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania.

Pokrzywdzony złożył wniosek o naprawienie szkody. Skoro wina sprawcy została udowodniona Sąd z mocy art. 46§1kk – był zobligowany do orzeczenia wobec oskarżonego takiego obowiązku. Naprawienie szkody obejmuje wykazany przez pokrzywdzonego uszczerbek majątkowy oraz krzywdę (uszczerbek niemajątkowy) związany z bólem i cierpieniem.

  Sąd z mocy art. 624§1kpk zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych. Oskarżony w chwili orzekania nie pracował, nie osiągał żadnych dochodów i pozostawał na utrzymaniu rodziców, a co więcej przebywa w areszcie i nie ma możliwości zarobkowania. W tej sytuacji Sąd uznał, że obciążenie oskarżonego obowiązkiem uiszczenia kosztów byłoby iluzoryczne. Okoliczności powyższe wskazują, że egzekucja kosztów procesu okazałaby się nieskuteczna, a koszty te nie podlegają zamianie na karę zastępczą.

Zgodnie z art. 616§1 punkt 2 kpk do kosztów procesu należą także uzasadnione wydatki stron, w tym z tytułu ustanowienia w sprawie jednego obrońcy lub pełnomocnika. Natomiast zgodnie z art. 627 kpk od skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego sąd zasądza wydatki na rzecz oskarżyciela posiłkowego. Wydatki związane z dojazdami ustalone zostały w oparciu o spis kosztów. Wynagrodzenie pełnomocnika nie przekracza sześciokrotności stawek minimalnych określonych w § 14 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 2013.461 t.j.).

Sędzia:

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Małgorzata Marciniak
Podmiot udostępniający informację: Sąd Rejonowy w Ostrowi Mazowieckiej
Osoba, która wytworzyła informację:  Danuta Kwiatkowska
Data wytworzenia informacji: